ครั้นแต่กาลก่อน เคยถูกสั่งสอน
ว่าคนไม่มีดนตรีกาล ในสันดานเป็นคนยังไง
แต่ยังไม่วายเจ็บ จากคำที่ดูร้าย
ไร้หัวนอนให้ปีนป่าย ฝากชีวิตไว้คงยากหน่อย
ใครเลยช่างตัดสิน ว่าเรามันเต้นกินรำกิน
ปากกัดแต่อยากบิน หัวถึงตีนยังมองดูแคลน
บางอย่างยังร้องยังเต้น ท่วงทำนองยังร้องรำ
ยังดิ้นยังพล่าน มือยังฟาดกันเสียงดัง
ยังร้องยังเล่น ร่ายทำนองไปพร้อมกัน
มันเลิกไม่ได้ ก็ใจมันฟ้องให้ร้องรำ
ใครถูกมองก่อน เราแค่เบอร์ท้าย
ความสำคัญในตาใคร เรานั้นไซร้ช่างไกลห่าง
ใครเลยจะถวิล คนดนตรีกวีศิลป์
ดั่งคนมีราคิน ต้องทนเต้นกินรำกินกันไป
บางอย่างยังร้องยังเต้น ท่วงทำนองยังร้องรำ
ยังดิ้นยังพล่าน มือยังฟาดกันเสียงดัง
ยังร้องยังเล่น ร่ายทำนองไปพร้อมกัน
มันเลิกไม่ได้ ก็ใจมันฟ้องให้ร้องรำ